Genieten zonder schuldgevoel
December is een feestelijke maand, maar ik kom altijd kilo's aan. Alles is zo lekker en ik wil
ook niet ongezellig zijn en steeds nee zeggen. Ik sla niks af, dat zou ik trouwens niet eens
kunnen. Want zelfdiscipline heb ik niet. Ik bewonder andere vrouwen, die dat wel hebben.
Hoe doen ze dat toch?
Zelfdiscipline. Daar draait alles om, denkt Carola. Eten is lekker en als je niet zoveel mag
eten als je wilt, dan is dat ontzettend moeilijk. Je moet dan hard zijn op jezelf en streng.
Sommige mensen kunnen dat, die zijn slank. Maar helaas zijn er ook mensen die slap zijn.
Mensen zoals zij. Die op ieder feestje alles maar aanpakken en opeten. En dik worden.
Als je Carola zo hoort, lijkt ze een hulpeloos wezen in een wereld vol verleidingen,
waartegen ze niet is opgewassen. De feestelijke decembermaand ziet ze met angst en
vrezen tegemoet.
Eigenlijk
Eten is voor Carola een ingewikkelde zaak. Ze vindt veel dingen lekker en geniet daar ook
van. Maar dat genieten is altijd beladen met onzekerheid en schuldgevoel. Ze is één van die
vrouwen die een gebakje pakt en vervolgens zegt: Eigenlijk zou ik dit niet moeten doen...
Die bij een buffet haar bord volschept met heerlijkheden en zich dan achteraf schuldig zit
te voelen. Echt genieten blijkt een lastig probleem te zijn. Maar alle lekkere dingen laten
staan is geen optie, daarvoor moet je hard kunnen zijn voor jezelf.
Dus wat Carola ook doet, ze is altijd de verliezer. Of ze heeft foute dingen gegeten en voelt
zich schuldig. Of ze heeft het laten staan en voelt zich vervolgens tekort gedaan.
Tijd om eens op een andere manier te kijken naar eten en drinken, gewoon naar wat het is
en waarvoor het is bedoeld.
Eten is natuurlijk allereerst voedsel voor ons lichaam. We hebben het gewoon nodig om in
leven te blijven. Om te kunnen functioneren en om gezond te blijven.
Maar daarnaast is eten ook genieten. Niet schuldig genieten, zoals Carola al jaren doet,
met veel spijt achteraf, maar écht genieten. Het blijft een wonder te bedenken dat God
zoveel verschillende smaken heeft geschapen. Een aardbei smaakt anders dan een
framboos en een banaan is weer van een heel andere orde. Niet alleen in smaak, maar ook
in kleur, in uiterlijk en in gevoel, in textuur. En dan hebben we het alleen nog maar over
fruit.
Het kan Carola helpen om eten opnieuw te ontdekken, zich opnieuw bewust te worden van
wat ze op haar bord heeft liggen en al haar zintuigen daarbij te gebruiken.
Hoe ruikt het? Ziet het er mooi uit? Maak een mooie compositie op je bord, zoals ze dat in
een restaurant zouden doen. En ga dan voorzichtig proeven. Hoe voelt het in je mond?
Welke smaken proef je in dat ene hapje?
Als je zo met eten omgaat, zal je danken voor het eten ook meer inhoud krijgen. Dank U
wel, Heer, dat U dit prachtige eten hebt laten groeien. Dat het goed voor ons is en ook nog
eens lekker!
Als je zo bewust omgaat met eten, kun je ook weer gaan voelen of je al genoeg hebt. Want
het is niet zoals Carola denkt, dat slanke mensen hard zijn op zichzelf en op tijd stoppen
met eten omdat ze zoveel zelfdiscipline hebben. Nee, ze luisteren gewoon naar hun
lichaam. Dat weet wanneer het is verzadigd en ook wanneer het honger heeft. Wanneer je
daarop gaat letten, leer je de signalen weer op te vangen. En mag je gewoon eten als je dat
wilt. Zonder schuldgevoel. En kun je ook stoppen wanneer je wilt. Zonder strengheid, maar
gewoon omdat het logisch is.
Klinkt goed allemaal, vindt Carola. Ik heb er zin in om dat allemaal te gaan proberen. Maar
wat moet ik nou met die feestjes? Dan krijg je allemaal extra dingen, die je niet nodig hebt.
Moet ik dat dan zomaar laten staan?
Nee, natuurlijk moet dat niet. Bij een feest hoort lekker eten en drinken, dat lezen we ook
in de Bijbel. Denk bijvoorbeeld aan de bruiloft te Kana of aan de teruggekeerde Joden in de
tijd van Ezra en Nehemia. Die kregen de opdracht om ''het vette en het zoete'' te eten,
omdat het feest was.
bemoeizuchtige stem
Maar om echt te kunnen genieten moet je wel de baas zijn over je eigen keuzes. En daar
lijkt Carola moeite mee te hebben. Niet zíj kiest of ze wel of niet een gebakje eet, maar een
bemoeizuchtige stem in haar hoofd. De ene keer is de Verleider de baas, die zegt: neem het
maar. De andere keer klinkt de Verbieder: Dit mag jij niet!
Carola blijft zo een onmondig kind, die luistert naar de een of de ander en het nooit goed
kan doen. De vraag is wie ze in het vervolg haar leven wil laten leiden. Gaat ze zelf denken
en kiezen of blijft ze luisteren naar die tegenstrijdige stemmen in haar hoofd?
In het eerste geval kan ze bewuste keuzes maken. Wordt haar lievelingsgebak geserveerd?
Dan gaat ze daar lekker van genieten. Maar er zullen ook dingen worden aangeboden, waar
ze misschien helemaal niet zo dol op is. Of waar ze op dat moment geen zin in heeft. Ook al
roept haar Verleider: Lekker! dan gaat ze zich toch afvragen of ze dit wel in haar lichaam wil
stoppen.
Dan zucht Carola diep. Er is niet alleen een verleider en een verbieder, zegt ze. Maar er is in
mij ook een volpropper, een vreetmonster. Die is er altijd als ik me rottig voel. Dan wil ik
chocola of koek of chips en niks anders. Dat is echt sterker dan mezelf.
Volproppers en vreetmonsters? Dan hebben we het over emotie-eten. En dat is een
onderwerp op zich. Dat bewaren we voor de volgende keer.
Dus in het volgende nummer: Emotie-eten